ఆమె చిన్నప్పటి ఊరు

అగాధమైన రైలుహోరులోంచి
ఎగతోడుతున్న నిదరబాల్చీలనించి
ఒకటిరెండు మాటలొలికి
ఒడిలిపోయిన స్మృతుల
ముసిలివేళ్ళని తడిపి,
ముడుచుకు పడుకున్న నన్ను
వికసించిన చివురాకులా
విప్పి కూచోబెట్టాయి.
ఆమె చిన్నప్పటి ఊరు!

రైలాగినట్లుంది
లైట్లతో విప్పారాయి కిటికీలు
కిటికీలోంచి చూశాను.
కటకటాల వెనకాతల
కైదీలా ఒదిగిన ఊరు.
కటకటాలు రెక్కలిప్పుకుని
కాకుల్లా ఎగిరిపోతున్నాయి.
ట్రెయిను కదిలినట్లుంది
బయటికి తొంగిచూశాను.
ఆమె మాటల్ని వెలిగించిన
అలనాటి ముచ్చట్లు గుర్తుకొచ్చాయి.

ఉబ్బుగా ఊదిన
రబ్బరు బెలూన్‌లా
పలచగా, తేలిగ్గా
మిలమిలలాడుతూ
విస్తరించిన
వేసవిదినాల
సరోవర సౌందర్యాలు
సురిగిపోకుండా పైకిలేచి,
ముడుచుకుపోయిన వానాకాలపు
ముసురుసంజల్లో
మెరిసే మబ్బంచులై
సరస్సుని వెలిగించినట్లు
ఆమె చిన్నప్పటి
ఆటలూ, ఆనందాలూ
ఎడబాయకుండా
ఏ మూలనో మెరుస్తో
అంటిపెట్టుకుని
ఉంటాయనుకున్నానా?

పురవీధుల దీపాలపై
పురుగు మబ్బులు తేలుతున్నాయి.
కొత్తగా లేచిన సినిమాహాల్‌ లైటుని
కేంద్రబిందువుగా తీసికొని,
విచ్చుకున్న వ్యాసార్థాల
వీధిరేఖల్ని ప్రదర్శించి,
ఒత్తుకుంటో ఊరిని
వృత్తార్థం గీసి
నీ చిన్నప్పటి ఊరిని
నిర్వచించి విడిచింది
పట్టాలు పట్టుకు
పాకులాడే శాస్త్రీయరైలు

(17-8-1974)